anneniz uzun sürecek riskli bir ameliyata girdiyse ve ameliyathanenin olduğu kata sizden başka yakınınızı almıyorlarsa eğer, duvara yaslanıp saatlerce o ameliyathane yazısına bakarken tutunacak dal bulamıyorsunuz.
içinizde annenizi kaybetme korkusu gibi bir dert varken bunun tesellisini verebilecek tek insan anneniz. ama o yok. normalde ne kadar uzağında olursanız olun bir telefonla bile onun kanatları altına sığınabileceğinizin bilincindesiniz. ama o an ona hiçbir şekilde ulaşamayacak olmanız ve dahası bunu ömrünüzün sonuna dek yapamayacak olma ihtimaliniz ile birlikte, yaslandığınız duvarda yavaş yavaş çökerken sanki üzerinde durduğunuz hayat da sizinle birlikte çökermiş gibi olur.
böyle durumlarda büyüyorsunuz işte.
1
+
-entiri.verilen_downvote
bazı zamanlar oluyor ki insan yaşayacak neden bulamıyor adeta. neden diye sorgulamaya başlıyor. çözümsüz kalıyor. cevap bulmaktan yoruluyor. ve düşünmek, düşünce denizinde boğulmak istemiyor artık. tek çare var: soğuk ve en gerçek ölüm. tam o anda rabb tutuyor insanoğlunun elinden. tutunacak bir dala ihtiyacımız olmadığını anlıyoruz. şok gibi.. var olanı anlamak, özümsemek.. kulunu, sevgisini, kitabını hissettiriyor, tanıştırıyor. tutunacak dal bulamamak, her insanın yaşaması gereken bir andır belki de. o an gelir geçer fakat o çaresizlik ve kimsesizliğin farkındalığı silinmez. en azından benim için böyle..
sevmediğin bir okulun sevmediğin bir bölümünde okumaya çalışırken, yeni okul kartı listesinde isminin olmaması ve okul giriş kartının basılmamasından dolayı okula girişi sağlayamamak.
belki hayatta değil ama okulda tutunacak bir dal bulunamayan an sayılabilir...